Tinnen lepel Informatie

Hoewel mensen gebruik hebben gemaakt van tin al sinds 1450 voor Christus in Egypte , tinnen lepels werden vaak gebruikt onder de hogere klassen van de koloniale Engeland en Noord-Amerika . Tin zelf is een legering bestaande uit kleine drankjes antimoon , koper , bismut en wisselend lood ( soms geen) . Hoewel de 12e eeuw Franse stad gilden eerste de componenten en de productie van tin gecontroleerd , door de 15e eeuw een Engels bedrijf genaamd de Achtbare Company of Pewterers gecontroleerde de meerderheid van tin productie; door de 16e eeuw produceerden zij tinnen bestek . Geschiedenis in Amerika

Brittannië stuurde miljoenen tinnen lepels koloniale Amerika in de 17e en 18e eeuw . Britse pewterers gegoten tinnen lepels in mallen in een verscheidenheid van stijlen . In het algemeen , echter , eerder stijlen hebben meer afgeronde kommen , terwijl de kommen van latere koloniale stijlen zijn meer langwerpig .
Modern Tinnen Lepels

Omdat koloniale tinnen gehouden lood in aanvulling tin , lood vergiftiging was gebruikelijk onder koloniale Amerikaanse hogere klassen . ( Geschriften uit de tijd vaak over buikpijn , onder andere symptomen . ) Pewterers vervangen lood met antinomie rond de revolutionaire periode , en moderne tin is een mengsel met 90 procent tin vermengd met koper , bismut of antimoon . Vanwege de veranderingen in de bestanddelen tin 's , oudere tinnen lepels zijn zwaarder en aanslag sneller en oxideren tot een donker zilver - grijze kleur .
Eerder Styles

Vijf hoofdtypen van tinnen lepels bestaan ​​: Puritan , de Neus , Hannoveraanse , neoklassieke en Fiddle - Back . Puriteinse lepels zijn vrij eenvoudig , met ronde kommen en minimale handgrepen . Hond Neus lepels worden zo genoemd omdat ze een kleine bult op het einde van het handvat , zoals de neus van een hond. Hannoveraanse lepels , ook wel bekend als Mid - Rib lepels, een rib die in het midden van het handvat en een langere kom uitstrekt dan de puriteinse of Hond Neus lepels
Later Styles

Gemaakt tussen 1780 en 1810 , of daaromtrent , de neoklassieke lepel heeft een langere en meer eivormige kom en langer handvat dan eerdere tinnen lepel typen . Terwijl sommige een rib als de Hannoveraanse lepel kan hebben , het is niet zo prominent en soms volledig afwezig . Fiddle -back lepels werden Britse geproduceerde en naar Amerika geïmporteerde 1800-1840 . Deze hebben een kleine rib en een soort fiddle -back handvat waar het brede uiteinde van het handvat bezuinigingen op voordat taps in de kom.