Mensen zijn het zaaien , het verzorgen van planten en domesticatie soorten sinds ongeveer 8000 voor Christus, toen de vroege mens in gunstige klimaten gestapt van een jager-verzamelaar levensstijl. Sindsdien is de kunst en wetenschap van de landbouw sterk veranderd in reactie op de bevolkingsgroei , technologische innovatie en klimaatverandering . In de huidige dag , moeten boeren en beleidsmakers rekening houden met de politieke , economische en ecologische gevolgen veroorzaakt door verschillen in de wijze van landbouw. Monocultuur en polyculture

Vroege landbouw waarschijnlijk betrokken polycultuur , of het planten van zaden van verschillende soorten in hetzelfde perceel. Een polyculture boerderij bootst de groei van planten in de natuur , waar meerdere soorten naast elkaar in dezelfde habitat. Verschillende plantensoorten vereisen verschillende saldi van voedingsstoffen en middelen , die elkaar kunnen aanvullen en het voorkomen van milieu- uitputting . Adequaat ingezet , polyculture zorgt voor een grotere totale productiviteit van de vegetatie . Een groot deel van de moderne landbouw in het Westen , is echter monocultuur landbouw, waarin een bepaalde soort , of zelfs klonen van een enkel genotype , worden gekweekt in grote percelen . Dit zorgt voor industriële oogsten en uniformiteit van het product . Echter , laat monocultuur landbouw planten meer vatbaar voor verlammende ziekten die zich snel verspreiden tussen genetisch gelijkaardige organismen .
Chemische en biologische landbouw

moderne industriële landbouwmethoden vaak gebruik van chemicaliën zoals meststoffen, pesticiden en medicijnen . Deze chemische verbeteringen minimaliseren uitval en het maximaliseren van de productiviteit , maar ze kunnen werken ten koste van het omringende milieu . Intensieve industriële landbouw kan water vervuilen met stikstofhoudende meststoffen , uitputting van voedingsstoffen in de bodem , erosie of plaag weerstand tegen chemicaliën . Biologische landbouw streeft ernaar om voedsel te verbouwen zonder tussenkomst van pesticiden of andere chemicaliën . In plaats daarvan , kunnen biologische boeren natuurlijke meststoffen of niet- conventionele landbouwmethoden te gebruiken om de ziekte te minimaliseren en te onderhouden gezondheid van planten. Sommige biologische boeren gebruiken methoden zoals polyculture of duurzame landbouw , terwijl anderen gewoon voorkomen dat kunstmatige chemische toevoegingen.
Vruchtwisseling en Duurzame Landbouw

Een veel voorkomende reactie op het fenomeen van de uitputting van hulpbronnen is vruchtwisseling , waarin verschillende soorten die de benodigde middelen elkaars vullen elkaar worden geplant in hetzelfde veld . Zo landbouwers wisselen peulvruchten , zoals sojabonen , met andere gewassen bodem stikstof verhogen . Sommige boeren streven naar een duurzame boerderij ecosysteem te creëren , de integratie van zowel gewassen en rotatie vee op een manier die de natuurlijke omgeving nabootst. Voedingsstoffen uitgeput door gewassen worden hersteld door de mest van graasdieren , terwijl insecteneters zoals kippen plagen te verminderen . Duurzaam , gemengde landbouw methoden vereisen intensieve management, maar kan de landbouwproductiviteit te verhogen terwijl het verminderen van gevoeligheid voor ziekten .
Boeren op verschillende schalen

Op verschillende schalen, verschillende methoden van landbouw min of meer haalbaar . Biologische methoden die redelijk voor de huiseigenaar met een overwinning tuin kan onredelijk dat de industrieel toeleverancier produceert duizenden tonnen maïs zijn. Commerciële methoden die planten en oogsten machines in dienst komen vaak in grote monocultuur gebieden , waar niet-chemische landbouwmethoden kunnen leiden tot wijdverspreide ziekte . Het uitgebreide beheer en de flexibiliteit die nodig is voor duurzame landbouwmethoden wordt moeilijker als bedrijven in omvang toenemen .