De weegbree ( Plantago major ) is een meerjarige , kruidachtige plant afkomstig uit Europa en genaturaliseerde in de Amerika's . De naam is afgeleid van het Latijnse plantago , wat betekent " zool van de voet . " Geneeskrachtige eigenschappen
Weegbree helpt te genezen beten , wonden en schaafwonden .

Weegbree bladeren worden gebruikt in de kruidengeneeskunde voor de behandeling van een verscheidenheid van aandoeningen . Onder hun componenten is de anti- toxine acubin . De plant wordt vaak gemaakt in een zalf of balsem voor de behandeling van uitwendige wonden , uitslag en huidaandoeningen . Het kan ook intern worden genomen voor dergelijke ziekten zoals diarree , dysenterie , gastritis , prikkelbare darmsyndroom en maagzweren . Weegbree zaden worden gebruikt als een laxeermiddel en een behandeling voor parasitaire wormen .
Historisch gebruik
Weegbree is een traditionele behandeling voor slangenbeten .

Romeinse natuuronderzoeker Plinius genoemd weegbree als een effectief genezen voor " de waanzin van honden. " De oude Ierse gebruikt weegbree om wonden en kneuzingen helen , noemde het de " geneeskrachtig kruid . " In Angelsaksische lore werd genoemd onder de negen heilige kruiden . Vroege Europese kolonisten brachten weegbree naar Amerika , waar hij bekend werd als "white man voet " en werd gebruikt om slangenbeten te behandelen.
Identificatie

Ondanks zijn helende eigenschappen , wordt de weegbree vaak beschouwd als een onkruid . Het kan worden gevonden groeien gulzig in parken , tuinen en weiden , en langs wegbermen . De grote , brede , gladde groene bladeren zijn gerangschikt in rozetten groeien dicht bij de grond . De bladeren zijn tussen 4 en 10 centimeter lang en dragen diepe aders . Die voortvloeien uit het midden van de rozetten zijn lange spikes dragen dicht opeengepakte bloemen.